In dit berichtje over het Oleanderplein, wordt Dries Mosch (Leefbaar Rotterdam) geciteerd. Het stukje eindigt zo: ‘Na de schietpartij in augustus vorig jaar zijn veel maatregelen genomen om het veiliger te maken, zoals extra cameratoezicht. Momenteel wordt het plein in de wijk Bloemhof omgebouwd tot een klein stadspark. “Dat kost veel geld. Laat het eerst veilig worden.” (Dries Mosch)’.
Dat ombouwen doet Creatief Beheer, overigens op aandringen van de bewoners, zij waren totaal ontevreden over de plannen, die Gemeentewerken en de Ds+V hadden gemaakt. Creatief Beheer is al vier jaar in de buurt actief en heeft nu de unieke opdracht gekregen het plein op een geheel nieuwe manier te vergroenen. Juist met de achterliggende gedachte dat dit de veiligheid ten goede komt en de eerste resultaten zijn zeer hoopvol.
Ik ben niet zo politiek. Ik heb eerder een hekel aan politici omdat ze vooral met zichzelf en elkaar bezig zijn. Maar politici en politiek zijn natuurlijk wel nodig, je hoopt alleen op iets meer visie en daadkracht. Maar dan wel de juiste daadkracht, er heerst bij velen het idee dat cameratoezicht en extra politie de stad veiliger maken. Dit is hetzelfde als te denken dat een keeper tijdens een voetbalwedstrijd zorgt dat er niet gescoord wordt. Het zou wat zijn als het hele team stilstaat en foetert op de keeper dat hij alles doorlaat. Maar dat is wel vaak de toon waarop de veiligheidsdiscussie momenteel gevoerd wordt.
Cameratoezicht en politie zijn noodzakelijk, net zoals een keeper, maar niet meer dan dat. Als de rest van het team niet voetbalt, is het voor de keeper niet te houden. Dus alles en iedereen draagt bij aan een veilige leefbare wijk, het is een samenspel, tussen bewoners en professionals. Wat ik hier de politiek, de professionals en bewoners van Rotterdam op het hart wil drukken; laten we in godsnaam samen gaan spelen, anders verliezen we op alle fronten.
Hoe zou dat er in de praktijk kunnen uitzien ?
Voor de achterliggende visie, zie mijn artikel over de nieuwe ruimtelijke ordening.