Het gaat hier over de sociaaleconomische positie van de mensen die in deze wijken wonen. In het artikel wordt ook gerept over leefbaarheid, veiligheid en sociale cohesie. Dit zijn de conclusies in een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau over de periode tussen 1999 en 2008 en tja, dat is 10 jaar beleid voordat de kredietcrisis plaatsvond. De vele reacties op het artikel geven voldoende nuance en natuurlijk worden schuldigen aangewezen.
Wij (Creatief Beheer) werken al ruim 10 jaar in de zogenaamde Vogelaarwijken, in die periode hebben we ‘redders en visies’ zien komen en gaan. Inmiddels hebben heel wat partijen verdiend aan de wijkaanpak, maar het heeft nauwelijks gewerkt en het geld is op.
Mooi is dat!
Wat nu?
Met een beetje goede wil zou je de wijkaanpak kunnen vergelijken met het opvoeden van een kind, het gaat per slot ook om mensen en hun gedrag. Het uiteindelijke doel van de opvoeding is dat het kind opgroeit tot een volwaardige volwassene, dat lukt helaas niet met alle kinderen. Ook bij ‘goede’ opvoeders gaat het regelmatig ‘mis’. Zag gisteren toevallig op televisie, dat Herman Brood een hele gelukkige jeugd heeft gehad. Is zijn leven overigens een mislukking of een succes?
Alles is voor meerdere uitleg vatbaar…
Wat precies een juiste opvoeding is, kan eigenlijk niemand zeggen, maar een ding is zeker, kinderen hebben aandacht en liefde nodig. De natuur zit goed in elkaar, want dat is wat mensen al zo’n 80.000 generaties lang doen; voor hun kinderen zorgen. Natuurlijk gaat het regelmatig mis en daar leren we dan van, en dan gaat het weer op een andere manier mis. Je kan als ouders nog zo je best doen, je hebt lang niet alle factoren in de hand. Blijkbaar is dat onze menselijke conditie. Maar wat mooi is, in de meeste gevallen gaat het wel goed, ondanks of dankzij alles.
Dus als de wijkaanpak ook een beetje als opvoeden te zien is, wat hebben we dan nog niet gedaan ?
We hebben het kind betere huizen en kleding gegeven (herstructurering). We hebben het kind gestraft (strengere handhaving). We hebben allerlei knappe koppen met het kind laten praten, die hebben diagnoses gemaakt en behandelplannen (beleidsmatige interventies).
Maar hebben we het kind ook aandacht en liefde gegeven? Hebben we met het kind gelachen en gehuild? Hebben we haar opgeraapt en getroost als het viel ? Ik vrees het ergste…
Terug naar de wijkaanpak…
Toen we tien jaar geleden Creatief Beheer oprichtten, hebben we beheer en onderhoud als centraal aangrijpingspunt benoemd. De dagelijkse interactie in de wijk, verzorging van elkaar en omgeving, menselijke maat, is belangrijk voor een leefbare veilige wijk. Mensen hebben interactie met elkaar en de natuur nodig om zich te kunnen ontwikkelen. Met name voor de kinderen in de wijk is dit van vitaal belang. Opvoeding houdt niet op als je op straat bent of als je ouder dan 21 bent…it takes a village to raise a child…
Juist beheer en onderhoud wordt traditioneel als kostenpost benaderd en dus efficiënt en mechanisch gestuurd (als het maar goedkoop en makkelijk is). Dus het kind (de wijk) werd opgevoed met zo weinig mogelijk moeite en contact. Hoe kan een kind dan wat leren?
Er zou dus wat ons betreft geïnvesteerd dienen te worden in beheer en onderhoud, de dagelijkse interactie in de wijk. Simpelweg omdat dit het hoogst mogelijke rendement heeft voor de wijk en de samenleving. Niet door het directe werk dat wordt verricht, maar door de dagelijkse interactie en de communicatieve meerwaarde ervan; de verbetering van het opvoedkundig klimaat in de wijk.
Voor de mensen die willen weten hoe je dat doet, zie hier ons Plan voor de Sociale Wederopbouw van Rotterdam tijdens de crisis…
Rini Biemans | 23 juni 2011Bedankt voor het compliment, maar ik ben (hoewel niet iedereen het van me zegt) een praktische man, dus laten we het gewoon gaan doen ! |