Eergisteren belde iemand mij met de vraag of ik beelden kon leveren van ‘participerende burgers’.
Hij had een televisie-uitzending van Antenne Rotterdam gezien en dat waren precies de beelden die ze nodig hadden voor een conferentie, waarin ‘professionals’ bijeenkwamen om onder andere over participatie te praten.
Ik moest erg lachen, net zoiets als ‘heb je beelden van parende korhoenen’ of ‘dansende muizen’. Ik hoorde pas een verhaal waarin iemand beweerde daadwerkelijk muizen op tafel te hebben zien dansen en wel op hun achterpootjes, maar zolang het niet gefilmd is... Op you tube is een filmpje te zien onder de titel:
Pelican eats Duck, waarop een pelikaan geen eend, maar wel een duif opeet.
Terug naar de participerende burger, ja natuurlijk heb ik beelden van participerende burgers, maar is het verhaal erachter (onze methode) ook juist niet interessant voor zo’n conferentie. Nee, het programma was rond, ze hadden eigenlijk alleen die beelden nodig.
Ik vroeg hem: ‘merk je wat je nu doet ?’ Hij moest het antwoord schuldig blijven. Ik zei, ‘Ik ben enthousiast, wil graag participeren, maar in plaats dat je ervan gebruik maakt, kap je af en zeg je, we willen alleen beelden.’ Hij weer: ‘Je wil natuurlijk je verhaal kwijt, dat begrijp ik.’
‘Dat is toch precies waar participatie mee begint, je verhaal kwijt kunnen.’ Ik kan me voorstellen dat hij me knap irritant begon te vinden. Inmiddels hebben we een afspraak gemaakt, we begrepen elkaar, ik ga die beelden (gratis) leveren en ik kan mijn verhaal kwijt, eind goed al goed...